Μήπως το ποδόσφαιρο είναι καθρέφτης της κοινωνίας μας;

Πέρασε ένας μήνας και κάτι από το προηγούμενο άρθρο και η αλήθεια είναι ότι απλά δεν ήξερα τι να γράψω. Δεν πειράζει όμως, η διοίκηση του Infomniablog δείχνει κατανόηση. Μπορεί και να φταίει ότι ανήκω σε αυτήν.

Η αλήθεια είναι ότι το θέμα το εμπνεύστηκα από την ποδοσφαιρική επικαιρότητα. Η Λέστερ, μία μικρή ομάδα από την Αγγλία κατάφερε να πάρει το αγγλικό πρωτάθλημα έχοντας το τρίτο μικρότερο μπάτζετ στην κατηγορία. Όταν λοιπόν τα παραδοσιακά μεγαθήρια της χώρας είχαν προϋπολογισμό από 200 μέχρι και 250 εκατομμύρια λίρες, η Λέστερ είχε μετά βίας 60 εκατομμύρια. Η διαφορά είναι χαοτική και νομίζω ότι είναι αντιληπτό αυτό.

Για μένα όλο αυτό ήταν μια σφαλιάρα στην εμπορευματοποίηση που εδώ και αρκετά χρόνια έχει μπει στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Τα έσοδα των μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων είναι τεράστια πλέον και είναι αρκετά συνηθισμένο σήμερα, να γίνονται πωλήσεις παικτών με ποσά μεγαλύτερα των 70 εκατομμυρίων ευρώ, ενώ πολλοί ποδοσφαιριστές μάλιστα φτάνουν να αμείβονται ετησίως με ποσά που ξεπερνούν τα 20 εκατομμύρια ευρώ  (χάρη και στις διαφημίσεις που συμμετέχουν βέβαια).

Δικαιολογημένα κάποιος που θα διαβάσει τα παραπάνω, θα αναρωτηθεί “τι μας πειράζει που έχει εμπορευματοποιηθεί το ποδόσφαιρο, εφόσον εξελίσσεται”. Παρακολουθώντας αρκετά συχνά διάφορους ποδοσφαιρικούς αγώνες, θεωρώ ότι το ποδόσφαιρο δεν κερδίζει τίποτα.  Υπάρχει μια προβολή του lifestyle των ποδοσφαιριστών ενώ οι ίδιοι ενδιαφέρονται πρώτα πως να γίνονται ολοένα και πλουσιότεροι και μετά να μείνουν στην επικαιρότητα με διαφημίσεις, φωτογραφίσεις κτλ. Το ποδόσφαιρο χάνει την άγρια ομορφιά του, γίνεται πιο σοφτ και λίγες είναι οι ομάδες που αρνούνται να μπούνε στο τρυπάκι της εμπορευματοποίησης ή έστω μπαίνουν αρκετά διακριτικά για να μπορούν να επιβιώσουν. Στην Ευρώπη τα ποσά που παίζονται είναι δεκάδες δισεκατομμύρια, στην Ασία και στις ΗΠΑ ακολουθούν τον ίδιο δρόμο, ενώ στην Λατινική Αμερική το ποδόσφαιρο κρατιέται ακόμα σε πιο αγνό επίπεδο, με μερικές εξαιρέσεις βέβαια. Στην Αφρική παραμένει σε πρωτόγονα επίπεδα.

Μπαίνοντας στη διαδικασία να γράψω όλα αυτά, παρατήρησα ότι το ποδόσφαιρο εμπορευματοποιείται σε χώρες και ηπείρους που υπάρχει μια γενικότερη ανάπτυξη είτε στην τεχνολογία είτε γενικότερα στο επίπεδο ζωής . Δεν θέλω να θίξω το πόσο επιφανειακή είναι αυτή η ανάπτυξη και πόσους ανθρώπους πλήττει. Μήπως τελικά το ποδόσφαιρο είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας μας; Είτε πάρουμε την Ελλάδα, είτε κάποια αφρικάνική χώρα είτε κάποια αναπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα που καταλήγουμε;

Τροφή για σκέψη.

Χλωμό Πρόσωπο

Αθλητισμός σημαίνει και αλληλεγγύη

Η έλευση εκατομμυρίων προσφύγων στην Ελλάδα και όχι μόνο,  με ενέπνευσε στο να συνδυάσω δύο θέματα πολύ σημαντικά για μένα, τον αθλητισμό και την αλληλεγγύη. Αποφάσισα λοιπόν, να ασχοληθώ με ένα σπουδαίο σύλλογο που δεκαετίες τώρα συνδυάζει τα δύο αυτά χαρακτηριστικά ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσει αντιρατσιστική δράση.

Φυσικά δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τη St. Pauli. Η έδρα της βρίσκεται στην πιο κακόφημη περιοχή του Αμβούργου, στο λεγόμενο “δρόμο της διασκέδασης και των κόκκινων φαναριών”. Η περιοχή Ρέπερμπαν είναι στην καρδιά του St. Pauli, μια ανάσα από το λιμάνι του Αμβούργου. Μέχρι τα ’90s ζούσαν σ’ αυτή τη φτωχή συνοικία μετανάστες, άποροι, εργάτες, φοιτητές, ιερόδουλες οι οποίοι αποτελούσαν τον πυρήνα των οπαδών του συλλόγου. Αργότερα εγκαταστάθηκαν και διανοούμενοι, καλλιτέχνες κ.ά. Η παρουσία των αναρχικών έγινε ιδιαίτερα έντονη τη δεκαετία του ’80, με καταλήψεις σε άδεια κτήρια στο λιμάνι και συχνή ένταση με την αστυνομία.

Ιδρύθηκε το 1910, όμως στα μέσα της δεκαετίας του 1980, ξεκίνησε η μετάβαση της St. Pauli από μια παραδοσιακή ομάδα σε μια “cult” ομάδα. Μια διαφορετική μάζα οπαδών δημιουργήθηκε, χτισμένη γύρω από αριστερή πολιτική και την καυτή ατμόσφαιρα στα εντός έδρας παιχνίδια της . Οι οπαδοί της υιοθέτησαν τη νεκροκεφαλή και τα κόκαλα, πιο γνωστά ως Jolly Roger, ως το δικό τους ανεπίσημο έμβλημα. Η St. Pauli έγινε η πρώτη ομάδα στη Γερμανία που απέκλεισε επίσημα τα ακροδεξιά στοιχεία από το γήπεδό της σε μια εποχή που ο φασιστικής έμπνευσης χουλιγκανισμός δυσφήμιζε το άθλημα σε όλη την Ευρώπη. Οι οπαδοί της St. Pauli είναι πανκ, αντιρατσιστές, αντιφασίστες, αντισεξιστές και διεθνιστές. Το καταστατικό του γηπέδου της ομάδας απαγορεύει ρητά κάθε εκδήλωση εναντίον ανθρώπων διαφορετικού χρώματος, πεποιθήσεων και σεξουαλικών προτιμήσεων.  Παρότι το ποδόσφαιρο σαν άθλημα έχει αρκετά περισσότερους άνδρες οπαδούς, στην περίπτωση της St.Pauli υπάρχει ένας πυρήνας πολλών γυναικών των περισσότερων στη Γερμανία που υποστηρίζουν το σύλλογο.

Σαν σύλλογος έδειχνε ανέκαθεν αλληλεγγύη βοηθώντας με κάθε τρόπο αδύναμες κοινωνικές ομάδες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αλληλεγγύης αποτελεί η ενέργεια της ποδοσφαιρικής ομάδας να μεταβεί για προετοιμασία το 2004 στην Κούβα. Εκεί βλέποντας τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι της χώρας, ο σύλλογος αποφάσισε να βοηθήσει. Σε συνδυασμό με τον κόσμο του, ξεκίνησε μια καμπάνια από την οποία μαζεύτηκαν χρήματα για την υδροδότηση σχολείων της Κούβας με πόσιμο νερό. Το πρόγραμμα αυτό όμως δεν έμεινε εκεί αλλά γιγαντώθηκε πηγαίνοντας σε αφρικανικές χώρες. Πρόσφατα ξεκίνησαν αντίστοιχα ενέργειες και στο Νεπάλ.

Σύλλογος με 11 εκατομμύρια οπαδούς σε όλο τον κόσμο χωρίς να έχει διακρίσεις σε επίπεδο τίτλων δεν μπορεί να μην είναι μεγάλος. Εξάλλου πρεσβεύει πολλά περισσότερα από μία νίκη ή ένα τίτλο αφού δεν αποτελούν αυτοσκοπό. Νομίζω ότι έγινε αντιληπτό αυτό..

Τέλος δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε ερασιτεχνικά σωματεία στην Ελλάδα που υιοθετούν τις ίδιες ιδέες και απόψεις με την St.Pauli, και ταυτόχρονα αναπτύσσουν σημαντική δράση στο προσφυγικό αλλά και γενικότερα σε θέματα αλληλεγγύης.. Απείθαρχος Ιωαννίνων, Προοδευτική Τούμπας, η Liberta στο Βόλο και φυσικά ο Αστέρας Εξαρχείων είναι τα σωματεία που εγώ γνωρίζω και σέβομαι για το έργο τους αλλά και για τις ιδέες που πρεσβεύουν. Εξάλλου καμιά φορά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο αθλητισμός είναι μόνο η αφορμή…

Αν δε με απολύσουν θα τα ξαναπούμε,

Χλωμό Πρόσωπο

 

Πηγές: stpaulithess.wordpress.com &  http://www.ksm.gr